روز مادر نزدیک بود و من و داداشیام هم مثل بچه های دیگه در تکاپوی هدیه برای مامانم بودیم

حال بابا جونم اصلأ خوب نبود اخه روزای اخر زمینی بودنش بود دیگه کم کم داشت اسمونی میشد

منو صدا کرد و با بغض بهم گفت: هدی بابا، بابا امثال جون خرید نداره تو بجای بابا برو برای مامان خرید کن!!

بابا روشو از من گرفت نمیدونم اون لحظه چه حالی بود و چه حالی شد فقط دست کرد تو جیبشو چندتا اسکناس سبز بهم داد

منم طبق دستور بابام رفتم و برای مامان یه دست بستنی خوری گرفتم...........

اره اخرین هدیه بابا برای مامان بستنی خوری بود شاید میخواست تلخی نبودش باشیرینی  بستنی تموم شه!

اما هنوزم تا چشمم به اونها میفته تلخی حرف بابا تمام جونمو میگیره< هدی بابا، بابا امثال جون خرید نداره تو بجای بابا برو برای مامان خرید کن!!>

هو الحق

فصل گرم تابستون

موقع خوردن نهار توی ایوون

جناق شکسته شد

دیگه بازی شروع شد

یه شرط بین دوتا دوست نوجوون

به شرط تا ابد پیش هم موندنشون

شاید اگر اون روز توی ایوون

اون دوتا دوست نوجوون

می دونستن چی رقم خورده براشوون

بال در می اوردن؛ می پریدن تا آسمون

جنگ شروع شد

اول محمد ،بعد علی رونه جبهه شد

تو جبهه هم با هم بودن مثل روزآی تو مدرسه

یکی به دویی داشتن سر اون جناق شکسته

آوازه این دوتا تو کل جبهه پربود

عجب هواسی داشتن،جر زنی توی کارشون نبود

شب عملیات بود

محمد توی گودال مشغول مناجات بود

علی پرید تو گودال نامه ای رو نشون داد

گرفت سمت محمد؛نا مه رو گرفت و گفت

:یادمه

علی خندید و گفت:وصیت ناممه!

سر بند ها بسته شد

بند ها سفت شد

حنا بندون بچه ها تموم شد

رمز حمله گفته شد

نبرد بچه ها شروع شد

قدم ها به سوی پیروزی جابجا شد

چرا اینقدر شتابان

بودند جمع یاران؟

برای گذر از مین و میدان

سبقت می گرفتند بچه ها

با رمز با رحیم و رحمان

محمد و علی شونه به شونه

مثل روزهای پر شور مدرسه

رفتند ورسیدند به سراهی

سه راهی شهادت؛ نقطه اوج رهایی

تیر بار دشمن اوج گرفت

نقطه به نقطه ونشون گرفت

محمد با بی سیم ور می رفت

علی با دوربین کلنجار می رفت

فرمانده محمد و صدا کرد

علی با چشاش انو بدرقه کرد

دوسه قدم جلوتر...

دشمن اونا رو هدف کرد

یه تیر به سر حاجی خورد

دومیش به گردن محمد

توی سراهی شهادت

تو اوج رفاقت

علی رسید به محمد

محمد به علی داد یه سربند

محمد خندید و گفت:یادم تورا فراموش

علی به نگاه به خودش؛دوروبرش

یه نگاه به سربند توی دستش

یاد اون ناهار تو ایوون

حالا اینجا تو جنگ وسط میدون

محمد و بغل کرد

یه نگاه به دور و برش کرد

گفت بع یاد شرطمون

گفت به یاد عهد و پیمون

قرار بود تا ابد بمونیم با هم

هیچ جا نریم جز با هم

تو شرط رو بردی

محمد چشاش بسته شد

لرزه های دست و پاش تموم شد

علی بهش گله کرد

همون جا نشست و گریه کرد

تیر بار دشمن اوج گرفت

علی آرپی چی به دست گرفت

یه نشونه

یه ذکر

یه شلیک

صدای انفجار و یه تکبیر

تو دل علی غوغا بود

جنازه محمد جلو چشاش بود

شرط رو باخته بود

دستش به جایی بند نبود

دوباره آر پی جی برداشت

سر بند محمد رو به سر داشت

یه نشونه

یه ذکر

یه شلیک

صدای انفجار و تکبیر

آه....

علی به زمین افتاد

کنار محمد جون میداد

خندیدو گفت:پریدم پریدم

آبرومو خریدم

حالا موندیم استوار

به شرط اون روز نهار

اون دو تا دوست نو جوون

اون دو تا یار مهربوون

با اون شرط بینشون

تا ابد موندن توی ذهنمون

اما .....

وای به منو امثال من

که چقدر عهد شکستن

نموندن سر عهدو پیمانشون

با مهدی صاحب الامرشون

هو الحی

صدای توپ و تانک و اسلحه

صدای خروش حمله

صدای پوتین های دشمن

صدای یک تیر

مرد افتاد

با ذکر یا زهرا

زن فریاد کشید

با ذکر یا ابوافضل

کودک گریست

کودک بی پدر شد

زن بیوه شد

نگاه های حسرت بار شروع شد

زمان گذشت...

مرد فراموش شد

عکسش در قاب شد

زن تنها شد

کودک مرد شد

زخم زبان ها شروع شد

کودک انتقام میخواست

زن اسایش میخواست

سایه ی مردش را می خواست

و باز هم زمان گذشت...

کودک انتقام را خورده بود

زن روز به روز پیر تر شده بود

چه کسی میداند آن مرد که بود؟

آن زن چه کرد؟

آن کودک چه گونه مرد شد؟

وقتی دیگران در عیش و مستی بودند

زن به دنبال خانه برای کودک بود

کودک مرد شد

کسی نگفت مادرت چه کشید

همه گفتند چه بهشان رسیدند

کودک دیروز به دانشگاه رفت

چشم ها دو برابر شد

وقتی زن خندید

همه گفتند چه خوش است

اما...

نفهمیدند خنده از زهر است

نه خوشی

کودک ازدواج کرد

اما مرد نبود که کودک را ببیند

زن تنهای تنها شد

کسی نگفت چه می کشد

راستی آن زن چه شد؟؟؟